Laudetur Jesus Christus!
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Drodzy Przyjaciele!
W Ewangelii Zbawiciel poucza nas o czasach, kiedy to ujrzymy ohydę spustoszenia, zalegającą miejsce święte (Mt 24, 15), kiedy to powstaną fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i działać będą wielkie znaki i cuda, by w błąd wprowadzić, jeśli to możliwe, także wybranych (Mt 24, 24), kiedy to nadejdzie wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd, ani nie będzie (Mt 24, 21). Jakże dramatycznie brzmią te Chrystusowe słowa dziś, kiedy na naszych oczach mają miejsce tak liczne demoniczne świętokradztwa, kiedy biskup Rzymu bierze udział w bałwochwalczych obrzędach sprawowanych w Ogrodach Watykańskich przez szamanki padające na twarz przed posążkami bożków tuż obok grobu św. Piotra, kiedy figurka pogańskiej bogini Pachamamy obnoszona jest po Watykanie w procesjach niczym Najświętszy Sakrament przez biskupów uczestniczących w tzw. synodzie amazońskim. Czy biskup Rzymu zapomniał o tym, że ludzi czczących „matkę ziemię” należy nawracać, bo wszyscy bogowie pogan to demony (Ps 96,5)? Jakże dramatycznie brzmię te Chrystusowe słowa dziś, kiedy na naszych oczach dziwny człowiek z Argentyny udzielił kolejnego skandalicznego wywiadu swojemu przyjacielowi, zatwardziałemu ateiście Eugenio Scalfariemu, w którym to wywiadzie opublikowanym w dniu 9 października 2019 roku w dzienniku La Repubblica padają słowa, które powinny sprawić, że cały katolicki świat zapłonie oburzeniem: Jezus z Nazaretu, kiedy stał się człowiekiem, nawet jeśli był człowiekiem wyjątkowej cnoty, to nie był Bogiem [Gesù di Nazareth una volta diventato uomo, sia pure un uomo di eccezionali virù, non era affatto un Dio].
Kult pogańskiej bogini Pachamamy na Watykanie w czasie tzw. synodu amazońskiego w październiku 2019 roku
Wprawdzie watykańskie biuro prasowe po raz kolejny stwierdziło, że Scalfari nie zacytował wiernie słów Franciszka, jednak rodzi się w pełni uzasadnione pytanie: skoro wie on, iż dziennikarz raz po raz ma przekręcać jego wypowiedzi, czemu udziela mu kolejnych wywiadów? Jaki przekaz trafił do miliardów ludzi na świecie: zanegowanie bóstwa Jezusa Chrystusa czy jakiś komunikat biura prasowego, które stwierdza, że cytat był niewierny? Odpowiedź jest dla każdego myślącego człowieka oczywista, a watykański komunikat ma wyłącznie uspokoić sumienia tych katolików, których słowa biskupa Rzymu uderzające w sam fundament katolickiej wiary jeszcze oburzają. Jest ich jednak jedynie garstka, także w naszej Ojczyźnie. Zaczadzeni wadowickim kultem Polacy siedzą potulnie i oblizują się po kolejnej kremówce, klaszczą słuchając kolejnych ekologicznych apeli dziwnego człowieka z Argentyny, a jeśli tylko im każe, to posłusznie zaczną czcić „matkę ziemię” w świętych gajach i odprawiać amazońsko-argentyńskie czary w rytm szamańskich grzechotek.
Czy zatem widząc otaczającą nas ohydę spustoszenia, jawną i milczącą apostazję całych społeczeństw, duchownych którzy mienią się być pasterzami, a w rzeczywistości współpracują z nieprzyjaciółmi Chrystusa w szatańskim dziele niszczenia katolickiej wiary, rodziny i cywilizacji, powinniśmy zrezygnowani poddać się i nic nie robić? Nie, wręcz przeciwnie – powinniśmy podwoić starania o zbawienie naszych dusz, o zachowanie katolickiej wiary i liturgii. Dlaczego? Dlatego, że sam Pan obiecał, że dni ucisku i apostazji zostaną skrócone z powodu wybranych (por. Mt 24, 22), tj. tych, którzy nie zgodzą się na ohydę spustoszenia w miejscu świętym i pozostaną wierni Najświętszej Ofierze Mszy Świętej, którzy oprą się pokusie pójścia na kompromis z ubranymi w mitry i purpury heretykami, pokusie zaakceptowania modernistycznych dwuznaczności, mieszaniny prawdy i błędu. Siła diabła wypływa z bezmyślności tych, którzy mienią się być katolikami, a którzy poprzez swą bierność umożliwiają wilkom przebranym w owcze skóry wtargnięcie do Kościoła Bożego, zniszczenie katolickiej doktryny, moralności i liturgii.
Oscar Eduardo Miñarro, biskup pomocniczy diecezji Merlo-Moreno w Argentynie, odprawia Novus Ordo Missae na plaży podczas Światowych Dni Młodzieży w Panamie w styczniu 2019 roku
Wsłuchajmy się w słowa jednego ze znanych na całym świecie świadków posoborowej rewolucji: Z obecnego kryzysu wyłoni się Kościół jutra – Kościół, który stracił wiele. Będzie niewielki i będzie musiał zacząć od nowa, mniej więcej od początku. Nie będzie już w stanie zajmować wielu budowli, które wzniósł w czasach pomyślności. Ponieważ liczba jego zwolenników maleje, więc straci wiele ze swoich przywilejów społecznych. W przeciwieństwie do wcześniejszych czasów będzie postrzegany dużo bardziej jako dobrowolne stowarzyszenie, do którego przystępuje się tylko na podstawie samodzielnej decyzji. Jako mała wspólnota, będzie kładł dużo większy nacisk na inicjatywę swoich poszczególnych członków. Niewątpliwie odkryje nowe formy posługi kapłańskiej i będzie wyświęcał do kapłaństwa wypróbowanych chrześcijan, którzy wykonują już jakiś zawód. (…) W totalnie zaplanowanym świecie ludzie będą strasznie samotni. Jeśli całkowicie stracą z oczu Boga, odczują całą grozę swojej nędzy. Następnie odkryją małą trzódkę wyznawców jako coś całkowicie nowego. Odkryją ją jako nadzieję, która jest im przeznaczona, odpowiedź, której zawsze potajemnie szukali. A zatem wydaje mi się pewne, że przed Kościołem bardzo trudne czasy. Prawdziwy kryzys ledwo się zaczął. Będziemy musieli liczyć się z tym, że nastąpią straszliwe wstrząsy (Wypowiedź z 24 grudnia 1969 roku na zakończenie cyklu wykładów radiowych w rozgłośni Hessian Rundfunk).
Kto w 1969 roku wypowiedział te słowa, które zdają się wypełniać na naszych oczach? Nie był to kto inny, jak ksiądz Józef Ratzinger, jeden z ekspertów teologicznych podczas Soboru Watykańskiego II. Obserwując tempo zmian w latach 60. XX wieku, był on już w stanie przewidzieć skutki rewolucji ogarniającej świat i Kościół. Nie można jednak ugasić pożaru benzyną. Lekarstwem na posoborowy antropocentryzm, na detronizację Chrystusa nie jest teologia hermeneutyczna, próba udowodnienia, iż nie ma żadnej sprzeczności między czasami przed i posoborowymi, między Kościołem Bożym a Neo-Kościołem człowieka. Moderniści dokonali bowiem widocznego gołym okiem zerwania z tym wszystkim, co stanowiło przekazywany starannie od czasów apostolskich depozyt i trzeba być ślepcem lub nie używać rozumu, by tego nie dostrzec. Już przed narzuceniem światu Novus Ordo Missae kardynał Alfred Ottaviani i kardynał Antoni Bacci przestrzegali w przed posoborową liturgią następującymi słowami: Novus Ordo Missae – biorąc pod uwagę elementy nowe i podatne na rozmaite interpretacje, ukryte lub zawarte w sposób domyślny – tak w całości, jak w szczegółach, wyraźnie oddala się od katolickiej teologii Mszy świętej (Krótka analiza krytyczna Novus Ordo Missae).
Novus Ordo Missae podczas Światowych Dni Młodzieży w Rio de Janeiro w lipcu 2013 roku
Paweł VI nie mógł zakazać, a Benedykt XVI tak naprawdę nie mógł przywrócić, tego, co nigdy nie zostało zakazane, tj. możliwości, a właściwie obowiązku składania Trójcy Przenajświętszej od wschodu słońca aż do jego zachodu (Ml 1 ,11) Ofiary czystej, świętej i niepokalanej, Chleba świętego wiekuistego życia i Kielicha zbawienia wiecznego, którymi to pełnymi czci słowami opisuje Najświętsze Ciało i Przenajdroższą Krew Naszego Pana Jezusa Chrystusa Kanon Rzymski, stanowiący serce Mszy Świętej Wszechczasów. Nikt nie ma prawa zakazać katolikom oddawania czci Pana Bogu, nikt nie ma prawa narzucać katolikom rytu, który nie jest katolicki, lecz jak ocenili autorzy wspomnianej Krótkiej analizy krytycznej Novus Ordo Missae: został skonstruowany tak, że w wielu punktach może zadowolić najbardziej modernistycznych protestantów.
Czy można odmówić słuszności kardynałowi Ratzingerowi, gdy stwierdza, że: Wspólnota, która ogłasza nagle jako ściśle zabronione to, co dotąd było dla niej czymś najświętszym i najwznioślejszym, oraz której przedstawia się jako coś niestosownego żal, odczuwany przez nią z tego powodu, sama stawia się pod znakiem zapytania. Jak można jej jeszcze wierzyć? Czy jutro nie zakaże ona tego, co dzisiaj nakazuje? (Bóg i świat. Rozmowa Petera Seewald z kard. Józefem Ratzingerem). Nie chodzi jednak jedynie o jakiś liturgiczny sentyment, o to, by przeżywać wzniosłe uczucia słuchając gregoriańskich śpiewów na „Mszy nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego”, jak określają katolicką liturgię posoborowi hierarchowie, tylko o doktrynę, depozyt katolickiej wiary. Bowiem jak przestrzegał św. Atanazy: Quicumque vult salvus esse, ante omnia opus est ut teneat catholicam fidem – Ktokolwiek pragnie być zbawiony, przede wszystkim winien się trzymać katolickiej wiary.
Jesteśmy dziś świadkami niesamowitego ataku szatana na Kościół Święty i powierzoną mu przez Chrystusa misję uświęcania dusz. Diabeł nie marzy bowiem o niczym tak bardzo, jak o pozbawieniu ludzi dostępu do nieskażonego błędem katolickiego nauczania, do ważnie i godnie sprawowanych sakramentów. Wie on bowiem, że otoczeni i atakowani z każdej strony przez zło, karmieni posoborową karykaturą katolickiej doktryny, mogą łatwo opaść z sił i ustać w drodze do nieba. Dlatego też musimy nieustannie modlić się o pomoc do Najświętszej Maryi Panny, gdyż nie wiemy, jakie koszmary może zgotować nam jutro dziwny człowiek z Argentyny, który nie chce zgiąć swych kolan przed Bogiem obecnym w Najświętszym Sakramencie, choć z taką łatwością pada na twarz przed poganami. Pewne jest tylko to, że Pan Bóg nie będzie tolerował w nieskończoność posoborowych świętokradztw i bluźnierstw przeciwko Jego majestatowi! Bóg nie dozwoli z siebie szydzić. A co człowiek sieje, to i żąć będzie: kto sieje w ciele swoim, jako plon ciała zbierze zagładę; kto sieje w duchu, jako plon ducha zbierze życie wieczne. W czynieniu dobrze nie ustawajmy, bo gdy pora nadejdzie, będziemy zbierać plony, o ile w pracy nie ustaniemy. A zatem, dopóki mamy czas, czyńmy dobrze wszystkim, a zwłaszcza naszym braciom w wierze (Ga 6, 8-10).
W obliczu kryzysu, w którym pogrążony jest Kościół katolicki, powtórzmy z wiarą i nadzieją słowa wielkiego syna Kościoła Świętego Jego Ekscelencji Księdza Arcybiskupa Marcela Lefebvre:
Całym sercem i całą duszą należymy do Rzymu katolickiego, stróża wiary katolickiej oraz tradycji niezbędnych do jej zachowania, do wiecznego Rzymu, nauczyciela mądrości i prawdy.
Odrzucamy natomiast i zawsze odrzucaliśmy pójście za Rzymem o tendencji neo-modernistycznej i neo-protestanckiej, która wyraźnie zaznaczyła się podczas Soboru Watykańskiego II, a po soborze we wszystkich z niego wynikających reformach.
Wszystkie one przyczyniły się, i wciąż się przyczyniają, do zniszczenia Kościoła, zrujnowania kapłaństwa, unicestwienia Najświętszej Ofiary i sakramentów, zaniku życia zakonnego, nauczania na uniwersytetach, w seminariach i w katechizmach naturalizmu i teilhardyzmu, które to prądy wywodzą się z liberalizmu i protestantyzmu, wielokrotnie potępianych przez uroczyste magisterium Kościoła.
Żadna władza, nawet najwyższa w hierarchii, nie może zmusić nas do porzucenia lub umniejszenia wiary katolickiej, którą to magisterium Kościoła jasno wykłada i wyznaje od ponad dziewiętnastu stuleci.
„Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty” (Gal 1, 8).
Czyż nie to powtarza nam dzisiaj Ojciec Święty? A jeżeli w jego słowach lub czynach, albo też w aktach dykasteriów dałoby się dostrzec jakieś sprzeczności, to wybieramy wówczas to, czego zawsze nauczano i zamykamy uszy na niszczące Kościół nowinki.
Nie można poważnie zmienić lex orandi nie zmieniając jednocześnie lex credendi. „Nowej Mszy” odpowiada nowy katechizm, nowe kapłaństwo, nowe seminaria i uniwersytety, charyzmatyczny Kościół Odnowy w Duchu, wszystko to, co sprzeczne z katolicką prawowiernością i odwiecznym magisterium.
Reforma ta, tkwiąca korzeniami w liberalizmie i protestantyzmie, jest całkowicie zatruta; z herezji się wywodzi i do herezji prowadzi, nawet jeżeli nie wszystkie jej czyny są formalnie heretyckie. Jest zatem niemożliwe, by świadomy i wierny katolik miał tę reformę przyjąć lub poddać się jej w jakikolwiek sposób.
Jedyna droga wierności Kościołowi i doktrynie katolickiej, dla dobra naszych dusz, to kategoryczne odrzucenie reformy.
Dlatego też bez buntu, goryczy ni urazy kontynuujemy nasze dzieło formacji kapłańskiej w świetle odwiecznego magisterium w przekonaniu, że jest to największa przysługa jaką możemy oddać Kościołowi, Papieżowi i przyszłym pokoleniom.
Z tej to przyczyny, w oczekiwaniu na chwilę, kiedy prawdziwe światło Tradycji rozproszy ciemności, zakrywające niebo nad wiecznym Rzymem, trzymamy się mocno tego, w co zawsze wierzono i praktykowano w Kościele w zakresie wiary, moralności, liturgii, katechizmu, formacji kapłanów, struktury Kościoła, a co zostało skodyfikowane w księgach sprzed okresu modernistycznych wpływów Soboru.
Jesteśmy przekonani, że postępując w ten sposób, z pomocą łaski Bożej, Najświętszej Maryi Panny, św. Józefa i św. Piusa X zachowujemy wierność Kościołowi Rzymsko-katolickiemu, wszystkim następcom św. Piotra i pozostajemy fideles dispensatores mysteriorum Domini Nostri Jesu Christi in Spiritu Sancto – wiernymi szafarzami tajemnic naszego Pana Jezusa Chrystusa w Duchu świętym.
Amen.
Deklaracja Arcybiskupa Marcela Lefebvre z dnia 21 listopada 1974 roku
Katolicki Ruch Oporu
Katolicki Ruch Oporu kontynuuje walkę Arcybiskupa Marcela Lefebvre w obronie Wiary, dlatego nie godzi się na kompromis z wrogami Krzyża Świętego, którzy zdetronizowali Naszego Pana Jezusa Chrystusa i zdecydowanie sprzeciwia się „pojednaniu” Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X z zaślepionym modernizmem Rzymem.
A kiedy nas pytają, kiedy dojdzie do naszego pojednania z Rzymem, moja odpowiedź jest prosta: „Kiedy Rzym z powrotem wyniesie na tron Naszego Pana Jezusa Chrystusa”. Nie możemy być jednej myśli z tymi, którzy zdetronizowali Naszego Pana Jezusa Chrystusa. W dniu, kiedy oni uznają Naszego Pana jako Króla ludów i narodów, to nie my będziemy tymi, do których oni powrócą, tylko Kościół katolicki, w którym my zostaniemy.
Kazanie Arcybiskupa Marcel Lefebvre wygłoszone w dniu 8 grudnia 1988 we Flavigny-sur-Ozerain
